وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ
و با ثمود همانان كه در دره تخته سنگها را مى بريدند
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ
[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ
اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مى آزمايد و عزيزش مى دارد و نعمت فراوان به او مى دهد مى گويد پروردگارم مرا گرامى داشته است
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ
و اما چون وى را مى آزمايد و روزى اش را بر او تنگ مى گرداند مى گويد پروردگارم مرا خوار كرده است
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ
و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمى انگيزيد